Tamara de Lempicka was born in Moscow, we even don't know exactly when - in 1896 or 1898. Her Parents were Borys Gurwik-Gorski and Malwina Dekler-Gorska. He was a Jewish merchant, she came from a rich and powerful family belonging to the high society of the former capital of former Poland - Warsaw. Lempicka wasn't really enthusiastic with her place of birth - she even got herself false certificate of birth in which Moscow was replaced by Warsaw, on the other hand this information can be false too. There is not a single thing from her biography she didn't colorized at all, sometimes for the public relation purposes, sometimes out of vanity, surely that is why her story of life is as difficult to built as biographies of the masters of early gothic. As a few years old child Lempicka lost her father. It was one of artist's deepest hidden secrets. Official version of Lempicka was that he divorced her mother. More probable, even sure, is that he committed suicide. She grew at her mother's family in Warsaw - cultural capital of this part of former Poland which belonged to tsars' Russia. In 1911 she moved to Petersburg where she joined the high life. She was cutting her time between the lessons of drawing at Petersburg's Academy of Arts and the night life of the city's elite. At one of the parties she met her future husband - Tadeusz Lempicki who's family name she'll make famous and which she'll never stop to use, even after their divorce. They married in 1916. The same year Tamara gave birth to a girl - Maria Krystyna, also known as Kizette. Such easy life would continue for a while if not the October Revolution, but probably it would remain only a complication if not the fact that one early morning of the 1917's winter Bolshevik soldiers came to artist's bedroom and arrested her husband. Few months later they've met in Copenhagen. The price she paid for the freedom of husband and opportunity to leave Russia was spending one night with the Consul of Sweden. After the Bolshevik prison Tadeusz Lempicki never was the man we used to be before. In 1918 Lempicki family moved to Paris. They've rented a small flat, had dunes to pay and lived life which wasn't even similar to the wealth and luxuries they got used to in Russia. Starting studies on Académie Ransom was Lempicka's idea to get a job. She continued her art education in workshops of Maurice Denis and André Lhote of Académie Montparnasse. It seems that the last of her masters - great defender of cubism who used to mix it in his pictures with the French classicism had deciding influence on Lempicka's choice of art direction. If there is a way to define Tamara De Lempicka's art in simple words it would be something between cubism and mature 19'th century European academism. Starting a career wasn't easy -Paris was always full of young woman who wanted to paint. Artist's lifetime are the times of decadence. If we look on her art from this point of view then nevertheless we'll find basic elements of this époque. Artist's style of living was very different from contemporary moral norms. Uncountable affairs with both sexes, even didn't kept in secret. Her art nudes are being claimed as clearly homosexual. Gossip says she was regular visitor of the downtown inns where used to make love with sailors, but who knows if it isn't just another legend invented by Lempicka to show off with her biography? Later, when she was already famous as a portraitist informations and opinions about her paintings were followed by gossips about her latest affairs. Most known was her few months stay in "Il Vittoriale" - fairytale style residence of Italian poet Gabrielo D'Annunzia at the lake of Garda. He wanted Lempicka to be next position on his long list of love trophies, she wanted to portrait a contemporary Casanova. She spend also quiet a while on the studies of the works of the masters of Italian Renaissance. This adventure was main cause of her divorce with Tadeusz Lempicki. Meliated and fed up with wife's affairs Lempicki in 1937 moved to Warsaw. Untouched by Tamara's begging letters and in spite of her three visits in Poland, he ran formal side of divorce, married for a second time and closed this part of his biography. It is untruth that De Lempicka didn't felt connected with Poland. Before second world war she used to show her works as in Paris as in Poland, furthermore -she called herself a Pole till the end of her days. In year 1934 she married baron Roul Kuffner - offspring of the richest family of former Austro-Hungary, met while ordering at Lempicka's a portrait of one of his lovers. Predicting upcoming war in 1938 Lempicka and her husband sold all their gods in Europe and moved to USA in 1939. For almost a decade De Lempicka was true revelation and star, her works were in fashion, everybody wanted to have their portrait on the wall. She got used to company of the Hollywood's greatest stars. Generally she lived the very same way that she did in Europe. But nothing good lass forever - this trivial truth showed once again its unstoppably actuality - in the end of forties surrealism dominated American art and what most important - tastes and wallets of the collectors. She tried to rescue her career by painting surrealistic landscapes, but in this direction she was far from her past mastership and popularity as a portraitist. Show couldn't go on, so she decided to live the stage. She died in Mexico in 1980. For years Lempicka and her artwork were forgotten. The increase of popularity, in other words fashion for art déco brought her works back on the market in late 80's. Memory about decadent artist, "the decadent baroness with a brush" returned. Reproductions of her works were listed in catalogues of the world's top photo agencies, talking and being enchanted by her art became as fashionable and popular as it was in artist's best times. She used to sign her works "Tamara De Lempicka" and painted mainly on panel. Few, most important of Tamara De Lempicka's works need to be mention here. First of all suggestive in way of painting models bodies, double nude "Adam and Eve" containing all typical elements of Lempicka's style. This painting was sold in 1994 at Christie's for 2 million dollars. "The Unfinished Men" is in fact a portrait of Lempicka's first husband Tadeusz Lempicki. Title was given by the artist surely after their divorce, when she decided not to finish it. Unbelievably fantastic is the composition of model's hat and his suit makes an impression that Lempicki can't fit inside picture's frames. It is owned by Musée National d'Art Moderne, Centre Pompidou, Paris. Most popular and famous artist's picture "Self-Portrait in Green Bugatti" was ordered by German fashion magazine "Die Dame"(Lady) after its publisher saw by Lempicka approaching hotel entrance in Sam Marino driving her yellow Renault cabriolet in dress synchronized with its color. She never really had Green Bugatti Atlantic in which she painted herself. It is hard to tell where Lempicka's paintings can be seen, firstly because they are owned mainly by private collections. Couple of them are owned by Polish collectors, three by National Museum in Warsaw, unluckily they aren't available for the visitors. "The Unfinished Man", "Kizette on the Balcony" and "Girl with Gloves" are owned by and exposed in Musée National d'Art Moderne, Centre Pompidou, in Paris. -- paintings in gallery -- "Adam and Eve" -- "Flowers" -- "Girl with Gloves" -- "High Summer" -- "Irene and her Sisters" -- "Kizette on the Balcony" -- "Portrait of Madame M." -- "Portrait of Prince Eristoff" -- "Self-Portrait in the Green Bugatti" -- "Spring" -- "Surrealist Landscape" -- "The Girls" -- "The Young Ladies" -- "Unfinished Portrait of Tadeusz de Lempicki (Portrait of the Artist's Husband)" art déco lempicka tamara portraits paintings canvases posters cheap for sale books reproductions tamara de łempicka obrazy biography biografia skle plakaty reprodukcje linki skle książki albumy album postery tadeusz lempicki art deco poland portrety autoportrte auto-portrait sex erotic homosexual dekadencja dekadence obrazki grafika graphic work museums muzea most famous works najslynniejsze prace malarka malarstwo obrazy jaki i obraz adam i ewa tamara-lempicka.com tamaralempicka.com na sprzedaż w Polsce tania Tamara de Łempicka urodziła się w Moskwie, właściwie nawet niewiadomo kiedy, w 1896 lub 1898 roku. Jej rodzicami byli Borys Gurwik-Gorski i Malwina z domu Dekler. On był żydowskim kupcem i przemysłowcem, ona córką wpływowej i majętnej rodziny należącej do śmietanki ówczesnej Warszawy. Do swojego miejsca narodzin Łempicka przyznawała się jednak niechętnie, do tego stopnia, że kiedyś sprawiła sobie fałszywą metrykę urodzenia, w której jako miejsce urodzin widniała Warszawa, czemu daje się nabrać część badaczy, choć z drugiej strony - nie wiadomo na pewno, który pogląd jest słuszny. Nie jest to bowiem jedyny fakt ze swojej biografii, który Łempicka ukoloryzowała, w rezultacie jej życiorys jest tak misternie trudny do zbudowania, że nasuwa porównanie z mistrzami gotyku. Ojciec zniknął gdy miała parę lat, oficjalna wersja artystki opowiadana na salonach brzmiała, iż się rozwiódł z jej matką. Wątpliwe. Wszystko wskazuje, że targnął się na swoje życie. Wychowała się więc u rodziny matki w Warszawie, kulturalnej stolicy tej części niegdysiejszego państwa polskiego, która przypadła Rosji. W 1911 roku pojawia się na powrót w Rosji gdzie włączyła się w życie towarzyskie Petersburga. Dni dzieli pomiędzy pobierane lekcje rysunku w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, a bujne życie towarzyskie elit. Na jednym z salonów Tadeusza Łempickiego, swego przyszłego męża, którego rodowe nazwisko rozsławi jako malarka i którego nawet po rozwodzie nie przestanie używać. Wybranek był zresztą nie byle kim - synem bratanicy samego Cypriana Kamila Norwida. Pobrali się w 1916.W tym samym roku artystka urodziła córkę - Marię Krystynę, zwaną pieszczotliwie przez wszystkich - Kizette. Sielanka pewnie potrwałaby jakiś czas gdyby nie Rewolucja Październikowa, choć pewnie i ona nie zmieniłaby wiele, gdyby pewnego zimowego poranka 1917 do sypialni Łempickich nie wpadli Czekiści i nie aresztowali Tadeusza. Dopiero po kilku miesiącach spotkali się w Kopenhadze. Cena którą artystka zapłaciła za wydobycie męża z więzienia i pomoc w wyjeździe z Rosji była spędzona noc z konsulem Szwecji. Tadeusz Łempicki nie był jednak po bolszewickim więzieniu już nigdy tym samym człowiekiem. Łempiccy w 1918 roku przenieśli się do Paryża. Popadli w długi, mieszkali w malutkim, w dodatku wynajętym, mieszkaniu i prowadzili życie w niczym nie przypominające dawnego przepychu. Próbą znalezienia sobie pracy było podjęcie przez Tamarę studiów malarskich w Académie Ransom . Potem kształciła się w pracowniach Maurice'a Denisa i André Lhote'a z Académie Montparnasse Ten ostatni - gorliwy obrońca kubizmu, a jednocześnie silny tradycjonalista, łączący go z klasycyzmem francuskim maił zdaje się decydujący wpływ na kształt twórczości Łempickiej. Jeśli bowiem można jakoś określić to co zaprezentowała w swoich pracach to byłoby to połączenie kubizmu z dojrzałym XIX-wiecznym akademizmem europejskim. Takie tendencje leżały właśnie u podłoża art déco. Malarek w Paryżu nigdy nie brakowało, start dla Łempickiej nie był więc prosty. Czasy artystki to epoka dekadentyzmu. Jeśli pod tym katem rozpatrywać jej twórczość, jak i życie prywatne, to istotnie nosi ono wszystkie znamiona poglądów epoki. Styl życia artystki daleki był od ogólnie przyjętych norm obyczajowych. Liczne romanse Łempickiej z kobietami i mężczyznami, wcale zresztą nieskrywane, nie były zdaje się czymś dla współczesnych niezwyczajnym. Malarskim aktom jej autorstwa przypisuje się jawnie homoseksualny charakter. Ponoć włóczyła się nocami po podrzędnych knajpach i uprawiała miłość z marynarzami, zapytać się jednak należy po raz kolejny, czy nie jest to następna opowiastka, którą stworzyła artystka w celu ubarwienia sobie życiorysu. Gdy jako portrecistka stała się znana i modna wraz z opiniami o jej obrazach krążyły plotki o jej romansach. Głośnym echem odbił się jej kilkumiesięczny pobyt w "Il Vittoriale", urządzonej w nieco bajkowym stylu rezydencji włoskiego poety i kobieciarza Gabriela D'Annunzia nad jeziorem Garda. On pragnął włączyć ją do grona swych zdobyczy, ona sportretować współczesnego Casanovę. Dodatkowo wykorzystała pobyt we Włoszech na studia prac mistrzów włoskiego renesansu. Ta przygoda leżała u podnóża rozstania artystki z Tadeuszem Łempickim. Uważając, iż ciągłe plotki i skoki w bok żony są w konflikcie z jego pozycją, zresztą nie bez racji, w 1937 roku powrócił do Warszawy, nie bacząc na błagania Tamary i jej trzykrotne przyjazdy do Polski, nieprzejednanie przeprowadził rozwód i pobrał się ponownie zamykając ostatecznie rozdział Tamary w swojej biografii. Nie jest prawdą, że Łempickiej Polska nie obchodziła. Żywa interesowała się krajem, swe obrazy prezentowała także na salonach malarskich w Polsce, wiele jej prac znajdowało i znajduje się w polskich kolekcjach, a sama malarka do końca życia mieniła się Polką. W 1934 roku po raz drugi wyszła za mąż jej wybrankiem został baron Roul Kuffner - poznany przy okazji portretowania jednej z jego kochanek, potomek najbogatszej rodziny arystokratycznej dawnych Austro-Węgier. W 1938 roku przeczuwając nadchodzącą wojnę małżonkowie likwidują swoje majątki w Europie i w 1939 wyjeżdżają do USA. Przez niecałą dekadę Tamara Łempicka była sensacją towarzyską, jej obrazy zamawiali wszyscy, obracała się w towarzystwie gwiazd Hollywoodu. Żyła wcale nie inaczej niż w Europie. Nic jednak nie trwa wiecznie, to banalne stwierdzenie okazało i jej swą nieustającą aktualność - pod koniec lat czterdziestych surrealizm zdominował malarstwo amerykańskie, a w szczególności gusty kolekcjonerów. Jej obrazy mogły być traktowane już tylko jako ciekawostki czy jak niektórzy woleli śmiechostki. Łempicka próbowała jeszcze ratować gasnącą karierę malując surrealistyczne krajobrazy, ale w tej dziedzinie daleka był od mistrzostwa i niedawnej popularności portrecistki. Wolała sama zejść ze sceny. Zmarła w 1980 roku w Meksyku. Jej sztuka przez lata była zapomniana. Dopiero na fali mody na art déco pod koniec lat osiemdziesiątych jej obrazy pojawiły się na rynku. Wróciła pamięć o artystce dekadenckiej "baronowej z pędzlem". Reprodukcje jej prac znalazły się w katalogach największych agencji zdjęciowych, a mówienie o niej i zachwycanie się jej twórczością stało się znów tak modne i powszechne jak w latach największej pomyślności artystki. Swe prace sygnowała Tamara De Lempicka, malowała prawie zawsze na desce nierzadko do nakładania farby używając szpachli. Z całokształtu jej prac należy wymienić kilka najsłynniejszych - sugestywny w oddaniu dwóch ciał modeli podwójny akt "Adam i Ewa" zawiera wszystkie cechy rozpoznawcze twórczości Łempickiej. W 1994 roku obraz sprzedano na licytacji domu aukcyjnego Christie's w Nowym Jorku za 2 miliony dolarów. "Niedokończony mężczyzna" to portret Tadeusza Łempickiego, pierwszego męża artystki. Tytuł nadała mu sama artystka niewątpliwie po odejściu męża postanowiła go bowiem nie kończyć. Fantastycznie oddany frak i kapelusz męża, kapelusz, całość utrzymana w ciemnej tonacji tworzą niesamowity efekt, jakby model ledwo mieścił się w ramach. Właścicielem obrazu jest paryskie Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Centrum Pompidou. Najsłynniejszy jej obraz, niewątpliwie najczęściej reprodukowany"Autoportret w zielonym Bugatti" powstał na zamówienie niemieckiego żurnalu mody "Die Dame" (Dama). Zamówiono go po tym jak olśniła wydawcę tego magazynu, gdy ubrana w kostium odpowiadający kolorowi jej żółtego kabrioletu Renault podjechała pod hotel w Monte Carlo. Nigdy jednak nie miała zielonego Bugatti Atlantic w którym się sportretowała. Obraz jest własnością prywatną. Trudno wskazać miejsca gdzie można zobaczyć prace tej polskiej malarki, gdyż przeważnie są ozdobami kolekcji prywatnych. Kilkanaście obrazów Łempickiej posiadają polskie kolekcje, w tym podobno trzy obrazy posiada Muzeum Narodowe w Warszawie, oddział w Królikarni, jakkolwiek spoczywają one w magazynie. "Kizette na balkonie", "Portret dziewczyny w rękawiczkach" i "Niedokończony mężczyzna" są eksponowane w Narodowym Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Centrum Pompidou, w Paryżu. Tamże znajduje się fotograficzne archiwum prac artystki. Od obcowania ze sztuką malarki zwykłym śmiertelnikom pozostają reprodukcje. Zresztą jest ona chyba jedyną polską artystką, której reprodukcje prac są tak ochoczo oferowane właściwie wszędzie na świecie. Tamara de Lempicka -- obrazy w galerii -- "Adam i Ewa" -- "Autoportret w zielonym Bugatti" -- "Dziewczęta" -- "Dziewczyna w rękawiczkach" -- "Irena i jej siostry" -- "Kizette na balkonie" -- "Kwiaty" -- "Młode kobiety" -- "Niedokończony mężczyzna (Tadeusz Łempicki)" -- "Pejzaż surrealistyczny" -- "Portret księcia Eristoffa" -- "Portret Madame M." -- "Wiosna" -- "Środek lata"